Η ανάγκη για το χτίσιμο ενός ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού

   Είναι το «attachment parenting» μια επιστήμη;

   Ναι! Οι δεκαετίες έρευνας, συμπεριλαμβανομένων των διαχρονικών μελετών, δείχνουν ότι τα βρέφη που έχουν ασφαλή συναισθηματικό δεσμό , συνάπτουν καλύτερες σχέσεις με άλλους, έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση, είναι πιο ευέλικτα και ανθεκτικά κάτω από άγχος και έχουν αντιδρούν καλύτερα σε κάθε πτυχή της ζωής. Υπάρχει άλλωστε αφθονία ερευνών που αποδεικνύουν ότι το χτίσιμο ενός ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού είναι αποτελεσματικό για να βοηθήσει τα μωρά να γίνουν πιο καλά προσαρμοσμένα, συναισθηματικά σταθερά ως ενήλικες

 Τα μωρά απαιτούν 24/7 φροντίδα και διαμορφώνουν τη οικογενειακή ζωή εντελώς διαφορετικά σε σχέση με πριν. Δεν είναι μόνο ότι χρειάζονται συνεχή φυσική φροντίδα, αλλά χρειάζονται και συναισθηματική φροντίδα. Φυσικά και κλαίνε, χρειάζονται συνεχή αλλαγή καθώς λερώνονται και πρέπει να τρέφονται κάθε δύο ώρες, ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας! Αυτό είναι απλά ένα κανονικό μωρό. Φανταστείτε ένα μωρό με παλινδρόμηση ή κολικούς που κλαίει για ώρες στο τέλος. Συμβαίνει. Τα μωρά απαιτούν τεράστια σωματική φροντίδα, αλλά η σωματική τους φροντίδα επηρεάζει τη συναισθηματική τους ευεξία για μια ζωή.

   Όλοι όσοι εργάζονται πάνω στο Attachment Parenting, επίσης γνωστό ως AP, έχουν αποδείξει ότι το επίπεδο φροντίδας για ένα μωρό επηρεάζει τις κοινωνικές, συναισθηματικές, πνευματικές και νοητικές ικανότητές τους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Εάν η φροντίδα ενός βρέφους δεν συνεπάγεται την κατάλληλη φροντίδα που απαιτείται για να γίνει ο ασφαλής συναισθηματικός δεσμός π με έναν φροντιστή, τότε το υπόλοιπο της ζωής του μωρού μπορεί να επηρεαστεί για πάντα. Είναι τεράστια ευθύνη για τους γονείς και τους φροντιστές. Η προσάρτηση και η δημιουργία ενός δεσμού μεταξύ ενός μωρού και ενός φροντιστή είναι εξίσου σημαντικό για ένα μωρό, καθώς παρέχει τροφή για αυτό το μωρό. Η προσκόλληση και οι προσπάθειες για το χτίσιμο του μοναδικού αυτού δεσμού προέρχονται από τον φροντιστή, καθώς τα μωρά είναι αβοήθητα. Ωστόσο, τα μωρά γεννιούνται με μια έμφυτη ανάγκη να να προσκολληθούν σε κάποιον, συνήθως το άτομο που είναι ο κύριος φροντιστής.

Τα μωρά γεννιούνται συναισθηματικά και σωματικά συνδεδεμένα με κάποιον για να επιβιώσουν.